Ontnederlandsing

Internationalisering, ontnederlandsing, verfransing van de Rand: What’s in a name?

De jongste tijd worden Vlamingen in de Rand om Brussel  vergast op wat stilaan een nieuw Evangelie lijkt te worden. Oude waarheden over de verfransing van Vlaams-Brabant worden aan de kant geschoven. Nieuw cijfermateriaal en sociologisch onderzoek brengen nu al enige tijd een nieuwe Waarheid aan het licht. Wie niet meteen overtuigd is, dreigt met een scheef oog te worden bekeken.

Aan de wolkeloze horizont daagt het (messiaanse)  beeld van de Internationalisering op. Vlaams-Brabant en vooral het “gesplitste” arrondissement Halle-Vilvoorde zien hun bevolking gestaag aangroeien met talloze anderstaligen en de meest uiteenlopende nationaliteiten.

Vandaar dat “verfransing” plots oudmodisch klinkt en tegelijk daarmee als niet langer meer bedreigend of relevant wordt ervaren.  We hebben nu “ontnederlandsing”. Zo lijkt het wel alsof wij ons  moeten “wapenen” om die internationalisering op te vangen, liefst uiteraard “in een open geest” en “creatief”, en zeker “assertief”. Bij de invoering van de faciliteiten in zes Vlaamse gemeenten  rond Brussel werd al gelijkaardige ” verzoenende”  taal gesproken,  echt nieuw klinkt het  allemaal niet.

Het cijfermateriaal van de Vlaamse Overheid( onder andere: Inburgering en Integratie, Bevolkingsstatistieken, Vreemdelingen , Website : http://www.lokalestatistieken.be en ook: http://www4.vlaanderen.be/dar/svr/Pages/2013-06-10-vlaamse-rand-cijferboek2013.aspx)  toont inderdaad aan dat het Nederlands steeds sterker onder druk staat in Vlaams-Brabant en dat de internationalisering tot aan de grenzen met Oost-Vlaanderen reikt.

De heisa na de jongste gemeenteraadsverkiezingen over een schepenambt voor Vlaamse Zaken in Aalst toont in de eerste plaats aan hoe onwetend sommige “observatoren” zijn over de werkelijke draagwijdte van het fenomeen. Daar lacherig en misprijzend over doen, wijst op een nogal faliekant gebrek aan inlevingsvermogen in de taalproblematiek rond Brussel. Of erger: op intellectuele overmoed of onverschilligheid.

Overigens is het nuanceverschil tussen verfransing en internationalisering in de praktijk uitermate gering: in 95% van de gevallen bedienen de nieuwe “internationalen” ( het woord “allochtoon”  gebruiken we bij voorkeur niet langer) zich van het Frans in de dagdagelijkse omgang. In tegenstelling tot wat mooie woorden moeten verhullen, neemt de verfransing dus nog steeds volop toe.

Dat heeft vooral te maken met de migratie vanuit Brussel, waar nieuwkomers van de meest uiteenlopende origine massaal voor het Frans (moeten) kiezen. Na verloop van tijd zoeken en vinden zij een beter onderkomen in de zeer brede Rand, zonder evenwel de taal van de streek te beheersen. Wat inburgering bemoeilijkt.

Zelfs een autonoom Vlaanderen zou grote moeite hebben om dit fenomeen onder controle te krijgen, welke naam men er ook voor bedenkt.

Roger Swalens
(ervaringsdeskundige voor de Vlaamse Rand)